Aste honetan ikasleek Etxepareren Txokoan argitaratzeko sortu duten testua duzu honakoa. Etxepareren Txokoko testu eta argazki guztiak ikusi nahi badituzu, klikatu hemen edo "Etxepareren Txokoa" etiketan.
KAKTUS
bat, pastel erretilu bat adibidez, zela iruditu zitzaidan. Gosez omen nengoen eta
gozozalea naiz oso.
 |
| Argazkia hemendik hartua |
Itxura askoko gauza multzo bat zen, atsegingarriak ikusten ziren, baina konturatu
nintzen gehienak borobilak zirela eta horrek ez du bat egiten pastelen kanonekin, pastel
asko eta asko karratuak baitira. Honez gain, kolore berde gehiegi ikusten zen, um….,
nahiz eta kiwiaren pastel-ahalera handia izan, gehiegizkoa iruditzen zitzaidan. Arreta
handiagoz begiratu behar nuen. Eskuz egindako tapiz bat izan zitekeen…
Edozein modutan, nire aurrean ikusten nuen argazkia oso ederra zen, objektu txiki eta
borobilez osatutako multzoa. Objektu bakoitza bere baitan irudi simetrikoz apainduta
agertzen da, objektu koloretsuak….Urrutitik ikusterakoan, irudiak ukitzeko gogoa
sortzen zitzaidan, hain txikitxoak, hain simetrikoak…
Argazkia handitu nuenean, arraioa! Kaktus saldo bat zela konturatu nintzen. Kaktusak
hain zuzen ere, ezagutzen ditudan landare arriskutsuenak dira! Nola nahastu nauten!
Landare engainagarriak dira, ukitzen badituzu ikusiko duzu zer gertatuko den. Arantzaz
estalita egotea da kaktusen ezaugarri oinarrizkoena. Denak ez dira berdinak, noski,
baina gehienak arantza txiki- txikiak dituzte, eta okerrenak ikusezinak dira.
Ni eta kaktusen arteko harremana oso txarra da, aspaldiko partez. Orain dela urte asko
etxeko terrazako bazter batean kaktus batzuk genituen, senarrari asko gustatzen
zitzaizkion eta. Ederrak ziren benetan. Gure alaba jaio eta urte batzuk geroago ere,
kaktusek kezka irrazionala sorrarazten zidaten eta beti beldurrez begiratzen nituen,
asunak izan balira bezala. Asunak edo beste zerbait okerragoa agian Jakina, alabari ez
nion hara hurbiltzen uzten.
Udako egun batean terrazan ginen hiru urteko alaba eta biok, ni eguzkia hartzan nire
etzaulkian eta bat-batean alabaren oihu izugarria entzun nuen. Harengana korrika joan
nintzen, berak negarrez eta ohiuka jarraitzen zuen, eta… zer gertatu ote zen? Alabak
kaktusen lore polit bat hartu nahian ukitu zuen hosto iledun bat eta bere eskua kaktusen
ilez edo arantzaz beteta zegoen. Ikusezinak gainera. Nere bizitzaren tartetxo
okerrenerariko bat izan zen, ez nekien zer egin, oso gaizki pasatu genuen alaba eta biok.
Handik aurrera ez dut ezer jakin izan nahi kaktusekin, senarrak beste lekura eraman
zituen loreok baina nik urik ez nien bota inoiz, harik azkenean, jakina, lehortu ziren
arte. Ez nuen zerikusirik izan nahi landare horrekin.
Azken denboraldian, urte pila bat pasatu eta gero, senarrak berriro kaktus batzuk jarri
ditu baina ez hosto iledunekoak, beste motakoak baizik, aloe modukoak. Tolerantea izan
behar da!
Noizean behin pentsatzen dut kaktusa zerbaiten edo norbaiten metafora izan daitekeela,
urrutitik ikustean ederra da baina hurbiltzean eta bera ukitzen baduzu, dituen arantzak
deskuidoan, zu konturatu baino lehen, mendekua balitz bezala, sartzen dizkizu.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina